Ostateczny wygląd elewacji zależy nie tylko od rodzaju wybranych cegieł, ale również od rodzaju wiązań.
Układanie cegieł wcale nie musi być nudne, można przy tym zaszaleć, by nadać swoim murom indywidualnego charakteru. Każde wiązanie wyróżnia się charakterystycznym dla niego "rysunkiem" spoin, tzw. wątkiem. Który razem z licem cegły stworzy unikalną kompozycję. Wybrany wzór wpłynie też na ilość pracy wykonanej przez murarza.

Dwie podstawowe grupy wiązań to wiązania wozówkowe, w przypadku których w murze widoczne są jedynie wozówki (boki cegieł z dłuższą podstawą) oraz wiązania główkowe, wykorzystujące także węższe boki cegieł, tzw. główki.

WIĄZANIA  WOZÓWKOWE
Cieszą się dużą popularnością względu na to, że są łatwiejsze i szybsze do wykonania. Wiązania wozówkowe różnią się między sobą sposobem rozmieszczenia cegieł, które mogą być przesunięte o ½ długości (tzw. wiązanie średnie) lub o ¼ długości (tzw. wiązanie dźwigające). Cegły w wiązaniu mogą być zlokalizowane w kolumnie (w pionie) lub np. schodzić ukośnie w dół.

WIĄZANIA GŁÓWKOWE
Mają wiele odmian, ponieważ murowanie cegieł tak, by na zewnątrz była widoczna jej główka, można wykonać na wiele sposobów. Stosunkowo popularne są wiązania dzikie, czyli nieregularne rozmieszczenie główek w płaszczyźnie muru. Na 1 m2 przypada zwykle ok. 5 główek. Inaczej jest w przypadku wiązań flamandzkich czy kowadełkowych. Te, wywiedzione z flamandzkiej architektury, polegają na naprzemiennym układaniu cegieł stroną wozówkową i główkową, dzięki czemu powstaje swoista szachownica. Wiązanie kowadełkowe jest prawie identyczne, ale zamiast jednej wozówki między główkami układane są dwie. Pewne podobieństwo można także zauważyć w wiązaniu holenderskim, gdzie w jednym rzędzie wykorzystuje się naprzemiennie krótszą i dłuższą stronę cegły, natomiast w rzędzie poniżej stosuje się same główki.

Z kolei wiązanie gotyckie, zwane też polskim, opiera się na murowaniu główek w kolumnie, przy czym każda główka jest przesunięta o połowę długości względem cegieł w rzędzie nad i pod nią. Zaletą tego wiązania jest estetyczny rysunek powierzchni licowej, wadą – trudniejsza praca murarza. Jeśli między główkami zamiast jednej wozówki wmuruje się dwie, z wiązania gotyckiego powstanie wiązanie śląskie. To, jaką różnicę w wyglądzie muru może wywołać rodzaj zastosowanego wiązania, dobrze widać na przykładzie wiązania główkowego i blokowego. To pierwsze polega na wymurowaniu całej powierzchni wyłącznie główkami cegieł – elewacja sprawia wtedy wrażenie mozaiki drobnych kwadratów. Zupełnie inaczej prezentuje się płaszczyzna ściany w przypadku wiązania blokowego, które w dużej mierze polega na murowaniu stroną wozówkową– główką pojawia się tylko co ok. 4 cegły. Natomiast wiązania krzyżowe polegają na naprzemiennym ułożeniu główek i wozówek cegieł w taki sposób, że powstaje kształt podobny do krzyża, stąd ich nazwa. Może być to wzór powtórzony na całej wysokości muru, jeden pod drugim, albo np. pojedynczy „krzyż”, rozmieszczony w regularnych odstępach.