Wszystkie kleje dedykowane do płytek ceramicznych, które są sprzedawane na europejskim rynku, sklasyfikowane są według jednakowych wytycznych zgodnych z normą europejską. Oznacza to, że niezależnie od producenta wyroby te muszą przejść jednakowe badania, co pozwala określić istotne parametry każdego produktu.

Parametry, o których mowa często nie są zrozumiałe dla większości kupujących. Poniżej postaramy się zatem wytłumaczyć każde oznaczenie i jego zastosowanie w praktyce. Klasa każdego wyrobu to możliwość doboru produktu do naszych potrzeb. W przypadku kleju na jego wybór mają rodzaje płytek, ich rozmiary, a także miejsce zastosowania.

Mówiąc o klasach klejów, od razu warto zaznaczyć, że dzielą się one na obowiązkowe oraz pozostałe, które szczegółowo charakteryzują dany produkt.

Klasy obowiązkowe klejów określają ich rodzaje oraz przyczepność. Rodzaj kleju mówi nam o tym, jakie spoiwo budowlane zostało zastosowane w danym produkcie. W ten sposób wyróżniamy kleje cementowe (C), dyspersyjne (D) oraz żywiczne (R).

Kleje z oznaczeniem C- kleje cementowe. Są to najczęściej wybierane kleje do płytek. Tradycyjne spoiwo pozwala na szerokie zastosowanie. Wiąże się ono w reakcji z wodą i zachowuje właściwości nawet po długim przetrzymywaniu pod wodą. Dlatego wszystkie kleje oznaczone literą C są wodoodporne i można je zastosować np. w pomieszczeniach sanitarnych i łazienkach. Trzeba jednak pamiętać, że o konkretnym zastosowaniu kleju o spoiwie cementowym decyduje jego charakterystyka, np. przeznaczenie do określonego rodzaju płytek lub podłoży. Kleje do płytek na bazie cementu służą do nakładania za pomocą pacy zębatej. Pełną wytrzymałość osiągają po ok.tygodniu czasu.

Kleje dyspersyjne oznaczone literą D to płynne kleje na bazie wody, które stają się stałe po jej wyparowaniu. Oznacza to, że w jego stosowaniu istotne jest prawidłowe wietrzenie. Ich elastyczność jest większa, niż w przypadku klejów cementowych jednak ze względu na długi czas schnięcia w warunkach dużej wilgotności są one zalecane głównie na ściany. Wynika to z faktu, że powierzchnie nienarażone np. na ruch pieszy nie generują ryzyka uszkodzenia klejonego materiału. Kleje dyspersyjne nie są odporne na długie okresy moczenia, dlatego nie jest zalecane ich stosowanie np. w łazienkach (kabiny prysznicowe) czy w zewnętrznych powierzchniach, które nie są stale zadaszone.

Kleje na bazie żywic oznaczone literą R to produkty o bardzo dużej elastyczności i przyczepności. Mogą być wykorzystywane np. w warunkach przemysłowych (np. do metalu). Produkty te często są wykorzystywane do wszelkiego rodzaju prac naprawczych. Z powodzeniem służą jako kleje do kamienia, płytek ceramicznych i betonu. Mogą występować jako mieszanki jedno i dwuskładnikowe. Swoją wytrzymałość osiągają z reguły po tygodniu, ale dogrzewanie ich (zalecana temperatura to 60-180 C) skraca ten okres. W pełni utwardzona spoina będzie odporna na działanie wody, a także np. benzyny, roztworów soli oraz kwasów.

W kolejnej części opiszemy, co oznaczają różnice przyczepności i jakie wartości składają się na klasy dodatkowe klejów.

Śledźcie naszego bloga i obserwujcie nasz profil na Facebooku!