W poprzedniej części porad przedstawiliśmy parametry podstawowe w podziale na rodzaje klejów. W tej części skupimy się na pozostałych cechach klas obowiązkowych oraz dodatkowych.

Pierwszą z dodatkowych informacji zamieszczonych na opakowaniach klejów oprócz jego typu jest jego przyczepność. Oznacza się ją cyfrą 1 lub 2. Klasa 1 oznacza, mamy do czynienia z produktem normalnie wiążącym a klej klasy 2 o wyższych o 100% parametrach. Dla przykładu: aby oderwać płytkę o wymiarach 20X20 cm od płyty betonowej potrzeba siły W przedziale od 0,5 tony do prawie 1 tony. Przy kleju o klasie 2 siła ta będzie dwa razy większa. Oznacza to, że w praktyce kleje o klasie przyczepności 2 są wykorzystywane przede wszystkim przy dużych formatach płytek.

Kolejnym parametrem będzie obniżony spływ kleju oznaczany literą T. Dotyczy on klejów z każdym rodzajem spoiwa. Czym zatem jest spływ? Jest to parametr pokazujący, o ile przesunie się klejona na ścianie płytka do momentu, zanim klej się zwiąże. Oznaczone literą T produkty oznaczają, że przykładowa płytka nie przesunie się więcej niż o ok. 0,5 mm, co jest wartością praktycznie niezauważalną. Pozwala to na układanie płytek zaczynając od góry. Na tego typu klejach płytka nie zatapia się w nim pod wpływem swojego ciężaru po wypoziomowaniu. Te cechy powodują, że powierzchnia pod płytką wypełnia się w mniejszym stopniu.

Następną cechą jest szybkie wiązanie oznaczane literą F. Parametr ten ujęty jest tylko w klejach cementowych, a więc tych oznaczanych literą C. Dla pokazania różnicy: kleje bez oznaczenia literą F do uzyskania pełnej wytrzymałości potrzebują około 28 dni. Pozwala to na poddanie go obciążeniom ruchu pieszego po około 24 godzinach a obciążeniem ruchu kołowego po około 14 dniach. Kleje oznaczone literą F pozwalają na szybkie wiązanie cementu, co pozwala na obciążenie ruchem pieszym już po około 5 godzinach, a ruch kołowy można wdrożyć już nawet po 3-4 dniach. Wadą tego rodzaju zapraw jest skrócony czas na jej zużycie, gdzie czas jej wykorzystania skraca się z reguły o około jedną godzinę.

Cechą należącą do tzw. pozostałych jest oznaczany literą E czas otwarty. Jest to okres, w którym powinniśmy przykleić płytkę na ścianę lub podłogę po nałożeniu kleju. Średnia wartość to około 20 minut. Dla klejów z oznaczeniem E czas wydłuża się do około 30 minut. Oczywiście im bardziej wyschnięta jest powierzchnia kleju, tym gorsza będzie przyczepność do płytki. Ważna jest także wiedza o tym, że czas otwarty zależy od warunków atmosferycznych, które mogą znacząco wpłynąć na okres schnięcia i go skrócić. Zabronione jest także moczenie płytek przed przyklejeniem. Pory powierzchni płytki są wtedy wypełnione wodą, co znacznie osłabia przyczepność.

Ostatnim parametrem jest odkształcalność, której klasę oznacza się symbolem S1 lub S2. Ponieważ wszystkie kleje dyspersyjne oraz żywiczne (o których pisaliśmy w poprzedniej części) są odkształcalne oznaczenia, te dotyczą tylko klejów cementowych. W praktyce parametr ten wskazuje, że klej pod naciskiem nie pęka i zachowuje swoje właściwości. Oznacza to, że produkty te są przeznaczone do powierzchni, które mogą się uginać np. płyty OSB. Kleje z oznaczeniem S znajdą też swoje zastosowanie na wszelkiego rodzaju tarasach i balkonach. Sprawdzą się także przy dużych formatach oraz w miejscach, gdzie może dochodzić do dynamicznych zmian temperatur. W zdecydowanej większości ze względu na swoje bardzo dobre właściwości stosowane są kleje oznaczone S1. Produkty klasy S2 ze względu na swoją wysoką cenę stosowane są zazwyczaj w szczególnych sytuacjach.